Celeke
Gegevens
Ik kon het schilderij niet meer vinden dus de maker en het jaar weet ik niet. De titel zou ik zelf aan het schilderij hebben gegeven.
Titel: Two faces
Maker: -
Jaar: -
Soort: graffiti art
Het kunstwerk wat ik heb vervalst is een vrouw uitgebeeld op een tweedimensionaal schilderij.
Voorstelling
Op het schilderij zie je het hoofd van een vrouw, niet heel gedetailleerd. Je ziet de contourlijnen van de vorm van haar hoofd, één oog (haar pony zit over haar andere oog), een neus, een mond en haar nek. Alles is zwart ingekleurd, behalve har mond, die is paars. Dan is dezelfde vorm achter het zwart in het roze gespoten, maar dan met minder strakke lijnen zodat de roze spetters eigenlijk haar hoofd vormen. Die zie je alleen aan de randen van haar haar, bij oog en kin. Dan heb je links boven, nog heel veel zwarte spetters, die eigenlijk als een soort bloem op haar hoofd zit. Het is een realistisch beeld.
De vrouw lijkt erg droevig te kijken, maar ondanks het verdriet toch sterk blijft. Dat straalt het schilderij uit. Misschien heeft de artiest die dit heeft geschilderd, wel hetzelfde meegemaakt: iets verdrietigs meemaken, maar toch sterk blijven. Deze emotie roept het bij mij op. Als dit de reden is dat het schilderij is gemaakt, is het doel waarschijnlijk dat ook al je iets erg meemaakt, je toch door moet gaan.
Vorm
Ik heb dit gemaakt op een erg groot wit vel. Ik heb de contouren van de vrouw nagemaakt van het echte werk en die dan uitgeknipt, als een soort sjabloon. Op een nieuw blad heb ik met Oost-indische inkt het zwarte gedeelte geschilderd. Het roze gedeelte is met ecoline gedaan. Deels door te verven, en deels door met een tandenborstel over gas te gaan. Daardoor krijg je het effect van de spetters. En als laatste de mond, ook met ecoline (paars) maar dan met een sjabloon. Ik heb het dus op een schilderachtige manier nagemaakt.
Beeldaspecten
Kleur: De kleuren die erin zitten zijn best fel, vooral het roze gedeelte. Het roze is een tertiaire kleur, en is dus verzadigd. Het paars is een secundaire kleur, en dus ook een verzadigd. Het zwart kun je niet een kleur noemen, maar zorgt wel voor een droevige/sterke sfeer in de tekening. Het zwart vormt ook een erg duidelijk contrast met de spierwitte achtergrond, het licht-donker contrast.
Eigenlijk zitten er maar 2 echte kleuren in dit schilderij, en 2 tinten. Dan vind ik het toch knap dat de afbeelding nog steeds heel sprekend kan zijn.
Door het paars en roze is de kleurtoon roze, en met deze kleuren wordt ook de zachte kant van het schilderij/de vrouw laten zien, in tegenstelling tot het zwart wat hardheid/verdriet uitstraalt. En de witte achtergrond laat de reinheid/openheid zien.
Licht/schaduw: Doordat je nauwelijks diepte ziet, kan ik niet echt iets zeggen over de lichtinval, ook al lijkt het dat ven achter komt. Want de vrouw is een soort silhouet. Ook de schaduw is moeilijk te zien, maar omdat je het oog niet kan zien, lijkt het alsof daar een schaduw over valt. Dit is een eigen schaduw.
Ruimte: Je ziet overlapping en afsnijding als ruimtelijke aspecten. Overlapping doordat het zwarte het roze overlapt. En afsnijding zie je aan de onderkant waar het haar gedeeltelijk buiten het kader valt. Voor de rest zijn er geen ruimtelijke begrippen te zien.
Het haar neemt wel veel ruimte in beslag, o.a. door al de ‘haarplukjes’ die uitsteken. Erg plastisch is de tekening niet, dit komt door het egale, zwarte vlak.
Het gezicht is heel open, in tegenstelling tot het haar, wat weer heel gesloten is (contrast). Je ziet ook de structuur van het haar niet.
Vorm: De vormsoorten die in deze afbeelding te zien zijn, zijn: natuurlijk, glad, ovaal (het gezicht), gesloten, open en rond.
Er zijn ook vormcontrasten: rond/hoekig en gesloten/open.
Compositie: Dit is heel duidelijk een centrale compositie. Het onderwerp is het hoofd van de vrouw, en dat staat dan ook in het midden. Verder is er niets te zien in de afbeelding.
Structuur: De enige structuur die er te zien is, zijn de spikkeltjes van de roze en zwarte verf, de rest is egaal.
Inhoud
Mij vallen de contrasten het meeste op. Dus de kleur- en vormcontrasten. Hierdoor komt er veel tegenstelling in de afbeelding, en is het niet saai om naar te kijken.
Ook de centrale compositie valt op. Om echt duidelijk te maken wat het belangrijkste was, heeft de maker het belangrijkste object in het midden gezet, en er ook niets meer bij gedaan dat je zou kunnen afleiden.
De bedoeling was om droevigheid maar ook kracht uit te stralen. Door contrasten te gebruiken wordt dit nog meer versterkt. Droevig en sterk zijn, is namelijk ook en tegenstelling. Om dit duidelijk te maken gebruikte de maker het licht-donkerkleurcontrast (wit-zwart). Wit staat dan voor de kracht en zwart voor het verdriet.
Ook gebruikte de maker vormcontrasten. Open/gesloten en rond/hoekig, open en rond staat voor de kracht om door te gaan en het gesloten en hoekige gedeelte voor de droevigheid.
De techniek, dus alles egaal en felle kleuren zonder plasticiteit, versterkt nog eens de bedoeling van de maker. Het zwart moet strak en zwart zijn, zodat het een zo groot mogelijk contrast vormt met de witte achtergrond. Dan komt de boodschap nog duidelijker over.
functie
Dit schilderij is gemaakt als een vorm van expressie en het uiten van emotie. Zoals wel meer vormen van streetart, is het de bedoeling om mensen te amuseren, maar ook aan het denken te zetten.
Kunstgeschiedenis
Dit werk behoort tot de stroming streetart, graffiti. En dan gespecialiseerd in het maken van gezichten. De kenmerken die je herkent zijn: de felle kleuren, het is gespoten, veel contrasten en er zit een boodschap achter.
Mening
Ik vind dit echt een heel mooi werk, want ten eerste heeft het gezicht van de vrouw heel veel expressie en emotie. En dat is op een heel mooie manier uitgedrukt, op een heel simpele manier. En dat vind ik heel knap, dat iemand met heel weinig materialen en verschillende kleuren toch een heel mooi en indrukwekkend schilderij kan maken, dat zoveel uitstraalt. Ik vind het een erg bijzonder schilderij en ik zou het zo kopen als dat mogelijk was.
Ik kon het schilderij niet meer vinden dus de maker en het jaar weet ik niet. De titel zou ik zelf aan het schilderij hebben gegeven.
Titel: Two faces
Maker: -
Jaar: -
Soort: graffiti art
Het kunstwerk wat ik heb vervalst is een vrouw uitgebeeld op een tweedimensionaal schilderij.
Voorstelling
Op het schilderij zie je het hoofd van een vrouw, niet heel gedetailleerd. Je ziet de contourlijnen van de vorm van haar hoofd, één oog (haar pony zit over haar andere oog), een neus, een mond en haar nek. Alles is zwart ingekleurd, behalve har mond, die is paars. Dan is dezelfde vorm achter het zwart in het roze gespoten, maar dan met minder strakke lijnen zodat de roze spetters eigenlijk haar hoofd vormen. Die zie je alleen aan de randen van haar haar, bij oog en kin. Dan heb je links boven, nog heel veel zwarte spetters, die eigenlijk als een soort bloem op haar hoofd zit. Het is een realistisch beeld.
De vrouw lijkt erg droevig te kijken, maar ondanks het verdriet toch sterk blijft. Dat straalt het schilderij uit. Misschien heeft de artiest die dit heeft geschilderd, wel hetzelfde meegemaakt: iets verdrietigs meemaken, maar toch sterk blijven. Deze emotie roept het bij mij op. Als dit de reden is dat het schilderij is gemaakt, is het doel waarschijnlijk dat ook al je iets erg meemaakt, je toch door moet gaan.
Vorm
Ik heb dit gemaakt op een erg groot wit vel. Ik heb de contouren van de vrouw nagemaakt van het echte werk en die dan uitgeknipt, als een soort sjabloon. Op een nieuw blad heb ik met Oost-indische inkt het zwarte gedeelte geschilderd. Het roze gedeelte is met ecoline gedaan. Deels door te verven, en deels door met een tandenborstel over gas te gaan. Daardoor krijg je het effect van de spetters. En als laatste de mond, ook met ecoline (paars) maar dan met een sjabloon. Ik heb het dus op een schilderachtige manier nagemaakt.
Beeldaspecten
Kleur: De kleuren die erin zitten zijn best fel, vooral het roze gedeelte. Het roze is een tertiaire kleur, en is dus verzadigd. Het paars is een secundaire kleur, en dus ook een verzadigd. Het zwart kun je niet een kleur noemen, maar zorgt wel voor een droevige/sterke sfeer in de tekening. Het zwart vormt ook een erg duidelijk contrast met de spierwitte achtergrond, het licht-donker contrast.
Eigenlijk zitten er maar 2 echte kleuren in dit schilderij, en 2 tinten. Dan vind ik het toch knap dat de afbeelding nog steeds heel sprekend kan zijn.
Door het paars en roze is de kleurtoon roze, en met deze kleuren wordt ook de zachte kant van het schilderij/de vrouw laten zien, in tegenstelling tot het zwart wat hardheid/verdriet uitstraalt. En de witte achtergrond laat de reinheid/openheid zien.
Licht/schaduw: Doordat je nauwelijks diepte ziet, kan ik niet echt iets zeggen over de lichtinval, ook al lijkt het dat ven achter komt. Want de vrouw is een soort silhouet. Ook de schaduw is moeilijk te zien, maar omdat je het oog niet kan zien, lijkt het alsof daar een schaduw over valt. Dit is een eigen schaduw.
Ruimte: Je ziet overlapping en afsnijding als ruimtelijke aspecten. Overlapping doordat het zwarte het roze overlapt. En afsnijding zie je aan de onderkant waar het haar gedeeltelijk buiten het kader valt. Voor de rest zijn er geen ruimtelijke begrippen te zien.
Het haar neemt wel veel ruimte in beslag, o.a. door al de ‘haarplukjes’ die uitsteken. Erg plastisch is de tekening niet, dit komt door het egale, zwarte vlak.
Het gezicht is heel open, in tegenstelling tot het haar, wat weer heel gesloten is (contrast). Je ziet ook de structuur van het haar niet.
Vorm: De vormsoorten die in deze afbeelding te zien zijn, zijn: natuurlijk, glad, ovaal (het gezicht), gesloten, open en rond.
Er zijn ook vormcontrasten: rond/hoekig en gesloten/open.
Compositie: Dit is heel duidelijk een centrale compositie. Het onderwerp is het hoofd van de vrouw, en dat staat dan ook in het midden. Verder is er niets te zien in de afbeelding.
Structuur: De enige structuur die er te zien is, zijn de spikkeltjes van de roze en zwarte verf, de rest is egaal.
Inhoud
Mij vallen de contrasten het meeste op. Dus de kleur- en vormcontrasten. Hierdoor komt er veel tegenstelling in de afbeelding, en is het niet saai om naar te kijken.
Ook de centrale compositie valt op. Om echt duidelijk te maken wat het belangrijkste was, heeft de maker het belangrijkste object in het midden gezet, en er ook niets meer bij gedaan dat je zou kunnen afleiden.
De bedoeling was om droevigheid maar ook kracht uit te stralen. Door contrasten te gebruiken wordt dit nog meer versterkt. Droevig en sterk zijn, is namelijk ook en tegenstelling. Om dit duidelijk te maken gebruikte de maker het licht-donkerkleurcontrast (wit-zwart). Wit staat dan voor de kracht en zwart voor het verdriet.
Ook gebruikte de maker vormcontrasten. Open/gesloten en rond/hoekig, open en rond staat voor de kracht om door te gaan en het gesloten en hoekige gedeelte voor de droevigheid.
De techniek, dus alles egaal en felle kleuren zonder plasticiteit, versterkt nog eens de bedoeling van de maker. Het zwart moet strak en zwart zijn, zodat het een zo groot mogelijk contrast vormt met de witte achtergrond. Dan komt de boodschap nog duidelijker over.
functie
Dit schilderij is gemaakt als een vorm van expressie en het uiten van emotie. Zoals wel meer vormen van streetart, is het de bedoeling om mensen te amuseren, maar ook aan het denken te zetten.
Kunstgeschiedenis
Dit werk behoort tot de stroming streetart, graffiti. En dan gespecialiseerd in het maken van gezichten. De kenmerken die je herkent zijn: de felle kleuren, het is gespoten, veel contrasten en er zit een boodschap achter.
Mening
Ik vind dit echt een heel mooi werk, want ten eerste heeft het gezicht van de vrouw heel veel expressie en emotie. En dat is op een heel mooie manier uitgedrukt, op een heel simpele manier. En dat vind ik heel knap, dat iemand met heel weinig materialen en verschillende kleuren toch een heel mooi en indrukwekkend schilderij kan maken, dat zoveel uitstraalt. Ik vind het een erg bijzonder schilderij en ik zou het zo kopen als dat mogelijk was.